भूल गए है कही ज़िन्दगी का magic

ज़िन्दगी में अक्सर ढूंढते ढूंढते logic 

भूल गए है कही ज़िन्दगी का magic.. !!

करने की चाह में थोड़ा और dramatic,

हो रही है रफ़्तार इसकी थोड़ी सी tragic 

जो थी कभी किसी जमाने में classic 

हो चली पल पल जरा सी sarcastic 

बड़ी उम्मीद से निकल पड़ते है होके ecstatic 

खोजते राह आहिस्ते से तो मिल जाती है traffic 

fairy tale सी तो नहीं, फिर भी है fantastic 

ये ज़िन्दगी कुछ ग़मगीन, और कुछ romantic

थोड़ा खींच थोड़ा तान, बनके यु elastic 

बेफिक्र रहे, जीवन का सफर कटेगा automatic !!

From Ganguly’s t-shirt act at Lord’s, India have learnt to give it back.... !!

Sourav Ganguly, at the very famous Lord’s balcony, gave it back in style, by rolling out and waving off his jersey, after the winning runs were scored at the Natwest trophy final in 2002. Needless to say, he had retaliated in his unmatched way to Andrew Flintoff. Scores were settled and drama was avenged. India had just begun to answer back and aggression in the nerves had started to creep in.

India have come a long way, now. From being a timid test-playing nation who would be subdued and suppressed by the on-ground antics of the opposition, they had come a really long way. As India traditionally belonged to a defensive state of affairs, Andrew Flintoff’s t-shirt lifting act at Wankhede , Mumbai in 2002, bewildering momentarily. Until then India weren’t the ones who took notice of such display of emotions. They wouldn’t give much a thought, to get involved. And, there was an advent of new era in Indian cricket which introduced to the world, a much poised, very well calculated, smart and tactical aggression.

Before the early 2000s, there was incidents undoubtedly when India answered back dynamically. As I recall Venkatesh Prasad uprooting Aamir Sohail’s stumps and answering with no words, but with action. There were few other sporadic occurrences too. However, when the opposition sledged, ridiculed, planned a tactical verbal bout; and India decided to counter, that breed of cricketers were groomed post 2000, and its due credit should somewhere go to Ganguly.

In the recently concluded Test series in India, against Australia  in March 2017, there were many incidents where the two playing nations got involved. Australia were traditionally so much known for their verbal encounters. This time around, India were not the ones who were going to be just listening. The brand equity of India cricket had evolved. The face now belonged to Virat Kohli, which in a way, was trademarked by aggression. India played in style, whenever demanded answered back, got involved and gave a fight. The Australians would have got stunned by India’s change of stance and by the verbal retaliations. That is perhaps how the frustrations came out. The series ended 2-1 in India’s favour.

This again reminds me of Ganguly and the 2002 Natwest trophy final. And this goes without saying, India has learnt to give it back. 

Facebook याद दिलाता है....

Facebook याद दिलाता है आज-कल, दोस्ती मे पूरा हुआ सा हर एक पल,
मालूम ना चले, थे अजब से अधुरे, इसी बीच हुए जो कूछ साल पुरे....

अपनी दोस्ती को ये Facebook क्या जाने, हम दोस्त है जहाँ मे कितने पुराने,
हाथो मे Pencil, किताबो संग चले थे, वो 90s के दिन थे हम तब से मिले थे,
शुरु है सफर चल रहा कारवा है, गजब ये दोस्ती की दास्ता है !

आज-काल प्रेम वगैरे

आज-काल प्रेम वगैरे काही उरलेलं नाही
असं मला चुकूनही वाटलेलं नाही.

प्रेम आहे. आज-काल प्रेम आहे.
प्रेम आहे कारण....
फार दूरचं कशाला, दोन लोकांतच बघ ना,
भावना आहेत.
भावना आहेत म्हणून शब्द आहेत. शब्द आहेत म्हणून गीत आहेत.
गीत आहेत म्हणून गाण्याला चाल आहे. चाल आहे तेव्हाच तर संगीत आहे.
संगीत आहे त्यावरून आठवलं, Guitar आहे.
आणि Guitar वर अरिजीत चं गाणं कसं खुलून येतं.
किंवा "चुरा लिया है तुमने  जो दिल को" एकांतात ऐकलं की,
प्रेम वगैरे आज काल आहे, हा विश्वास अधिक मजबूत होत जातो.

कदाचित प्रेम वगैरे असं काही नसेलही,
पण प्रेमात असताना, आपण जे आता आहोत त्याहून अधिक Better होऊ पाहतो ना..
नकळतपणे का होईना, स्वतः वर आधी पेक्षा जास्त जीव लावतो ना.
गालातल्या गालात मना मध्ये खुद्कन हसतो,
लगबगीनं चालतो-बोलतो. अनेकदा बावरतो आणि याच प्रेमामध्ये सावरतो.
हे प्रेम आहे, असं  आपल्याला कळत नसेलही,
याच नादात केव्हा तरी स्वतः शीच बोलतो, अन वारंवार आरशात पाहतो.

प्रेमा मध्ये आपण कसे फुलासारखे फुलतो, आणि एका वेगळ्याच नशेत झुलतो.
म्हणून म्हणतो प्रेम आहे. आज काल ही, प्रेम आहे.